woensdag 25 mei 2016

Terug naar huis.

Al voor de wekker van 6 uur ben ik wakker, dat heb ik altijd op de dag van vertrek. We douchen ons, en ruimen de kamer op. Twee zakken met oude kleren blijven achter. We zijn de eersten bij het ontbijt. We moeten wat haast maken, we hebben 25 minuten. Mooi op tijd staan we in de lobby, we kunnen onze backpacs en rolkoffers gelijk in het busje zetten. Julia, onze gids gedurende de eerste dag in Beijing, en de chauffeur die ons naar de Muur bracht brengen ons nu naar het vliegveld. Geen sinecure met zoveel verkeer, en midden in de spits. Julia gaat mee tot aan de douane. We gaan net zo snel door de douane dan toen we vertrokken bij Schiphol. Een drie kwartier na aankomst zitten we bij Starbucks aan de koffie, ruim voor boardingtime zijn we bij de gate. Vincent en ik zitten midden in de Boeing 747, het is de eerste keer dat we met zo'n toestel meegaan. Het zit niet helemaal vol zodat we vier stoelen voor ons tweeën hebben. We beginnen met een half uur vertraging, file op de startbaan. Dan gaan we de lucht in.
Na een uur zien we het Baikal meer aan de rechterzijde van het vliegtuig voorbijkomen. Rare gewaarwording, twee weken geleden stonden we daar aan de oever, we zien duidelijk de besneeuwde bergtoppen rond het meer. De route die we vliegen wordt daarna noordelijker dan dat we met de trein hebben afgelegd. We kruisen de route bij Novosibirsk, de stad van het jonge rugby-team bij ons in de trein. Inmiddels worden we door het KLM personeel in de watten gelegd. Hapje hier, drankje daar, een complete smakelijke maaltijd, een stewardess luistert geïnteresseerd naar onze belevenissen. Ze verteld over haar werkschema, in drie weken zo ongeveer 5 keer de wereld rond pffff. Vincent heeft inmiddels een cursus Russisch opgestart, je moet tenslotte die tien uur in het toestel nuttig doorbrengen. Ik besluit maar eens wat films te zien, maar val halverwege Pulp Fiction in slaap. Er is een Chinese sportploeg aan boord, we weten alleen niet van welke sport. Na een paar uur gaan de lichten op gedimd, en worden de luiken voor de ramen zo veel mogelijk gesloten. We vliegen met de zon mee, en halen zo geregeld weer een uur in die we een paar weken geleden in de trein hebben verloren. Zo is het slechts vier uur later als we landen, in werkelijkheid echter 10 uur. In recordtijd van een half uur zijn we uitgestapt, hebben we de ruimbagage en zijn we door de douane. We willen de trein instappen als we ons realiseren dat we daar nog niet hebben ingecheckt. Vincent vliegt omhoog en weer naar beneden over de roltrap in 20 seconden terwijl ik de bagage in de trein gooi. We stappen in en 5 seconden later gaat de trein al weg. We zoeken contact met Hilda, die zal ons om half zes uit Heerenveen halen. Ze heeft een paar bordjes gemaakt met "Welkom Thuis" er op.
We sluiten de reis in een Pizzeria in Heerenveen af. Net na zevenen zijn we in Beetsterzwaag, de tassen gaan over de kop. De pakken gekeurd en in orde bevonden. Joke komt Vincent halen, om negen uur nemen we afscheid. Ik maakt dan nog even dit deel van het blog af. De komende dagen zal ik de ontbrekende foto's nog plaatsen. Uiteraard zal het blog ook een eind hebben, dit weekend nog maar even over denken, met behulp van het wonderwater uit Rusland, Mongolië en China.

dinsdag 24 mei 2016

De laatste dag in Beijing.

Onze laatste volledige dag in Beijing. Nog voor het ontbijt checken we ons in bij de KLM. De boardingpasses kunnen we in het hotel uitprinten, vorig jaar in Barcelona kostte dat nogal wat ellende. Ook nu hadden we problemen kunnen krijgen, maar gelukkig hebben zowel Vincent als ik alternatieve e-mailadressen, omdat alles wat Google heet, dus ook gmail wordt geblokkeerd hier. Bij het ontbijt komen we Michel en Eva weer tegen. Hoewel we de kamers naast elkaar hebben hadden we ze niet weer terug gezien, iedereen doet zo zijn eigen ding. Het weer is weer prima, het is zelfs uitzonderlijk helder, we maken daarom nog wat foto's op het dak van het hotel. Na het ontbijt besluiten we een winkelcentrum te bezoeken een eindje verder uit de buurt. We gaan lopen, dat vinden we prettiger dan een taxi, je ziet zo veel meer. Met behulp van de GPS gaat het ook prima. Als we op straat komen is het al een drukte van belang, tientallen gidsen, herkenbaar aan opvallende vlaggetjes aan uitschuifbare stokken met groepen klanten met petjes op in dezelfde kleuren. We hebben het dan niet over honderden, maar duizenden. Hier heerst nu eenmaal een andere dimensie. Dat we vlakbij de verborgen stad zitten zal daaraan ook wel debet zijn. We wurmen ons door de kluwen toeristen, na de uitgang van de verborgen stad wordt het wat rustiger. We lopen over een brug met aan beide kanten een groot meer, het waait hard. Midden op de brug besluit ik een foto te maken...Foute beslissing, een politieagent die toezicht houdt komt aangesneld, en maakt veel misbaar. Door de gehele stad, zo rond de 250 meter zijn posten waar een agent of soldaat de wacht houdt, strak in de houding wel te verstaan. Ik kom er met een berisping en een strenge blik af. Even later blijkt de reden van het misbaar, aan het einde van de brug begint een enorme Chinese kazerne, met nu om de 100 meter zeer strenge bewaking. We hebben een half uur nodig om om de kazerne te komen, zoals ik al zei, hier gelden andere dimensies. Een kwartiertje later zijn we in het grote winkelcentrum. We kijken onze ogen uit, hier kopen Sjang de Chinees en zijn gezin de kleren.
De ene winkel nog groter dan de andere, alleen chinese teksten. We worden regelmatig nagestaard, we zijn dan ook de enige westerlingen, we hebben geen andere gezien. Maar goed dat Hilda en Joke niet mee zijn, waren we hier een week geweest. Ook hier is het een kwestie van stevig onderhandelen. We slaan vertwijfeld de handen voor de ogen bij het zien van de vraagprijs, delen onze prijs mee, gewoonlijk 20% van de vraagprijs, kijken even misprijzend de misbaar van de verkopende partij aan, en zeggen dan "zài jiàn" en lopen weg. In alle gevallen roept de verkoper ok, ok, right right, voordat we de zaak uit zijn. Daarom denken we dat we nog steeds te veel betalen. Het valt ons hier wel op dat er geen opdringerige verkopers zijn. Pas als we interesse tonen komt men in beweging. In enkele gevallen moet je het verkooppersoneel zelf even wakker maken, doen ze een tukkie. Tegen de middag nemen we het ervan in een Mac, twee grote jongens met medium cola, 5 euro. Weer worden we aangestaard, we vallen wel op. We zoeken nog een andere mall, maar kunnen hem niet vinden, bij navraag bij een agent, weer ruim voorradig daar, blijkt deze te zijn opgeheven. We gaan weer richting hotel, deze keer is het niet meer zo druk. Het is wel heet, we nemen wat Tsingtao mee, om dat boven op het terras van het hotel op te drinken. Helaas blijkt dat terras gesloten, jammer, dan maar op de kamer. We maken onze rugzakken op orde voor morgen en gaan onder de douche. In de avond voor de laatste keer naar Alley Caffee voor een goede maaltijd.
We nemen hartelijk afscheid van het personeel, en lopen nog een ronde door het inmiddels donkere Beijing. Het waait hard, het is nog warm, en we zien grote stofwolken over de brede straten jagen, geen opbeurend gezicht. Het is inmiddels 10 uur als we terugkeren, we nemen twee Tsingtao mee en een fles chinees "wonderwater", we hebben van elk land nu "wonderwater". Morgenvroeg gaan we vroeg op, om half acht komt de pick-up, om 11:55 gaan we met vlucht KL898 terug naar Amsterdam.

maandag 23 mei 2016

Een dagje shoppen

Vanmorgen flink uitgeslapen, daar hadden we zo onze redenen voor. Na het ontbijt besloten we naar de Silk Market te gaan. Een beroemde cq beruchte markt een kleine kilometer hier vandaan. Met behulp van de GPS vonden we onze weg, want borden kunnen we uiteraard niet lezen. Alleen op de grotere wegen wordt ook het latijnse schrift gebruikt, maar in de Hutongs zeker niet. Die Hutongs zijn armoedige woonwijken met hele nauwe straatjes. De huizen waar ik even naar binnen kon kijken waren amper ingericht. Al het leven speelt zich op straat af. Er zijn om de zoveel woningen centrale toiletten. Omdat bijna elke woning wel een handeltje heeft drijven allerlei geuren rond, niet de meest frisse. Het was al met al weer een enerverende wandeling. We kwamen tot de conclusie dat oversteken door rood in Amsterdam veiliger is dan oversteken bij groen in Beijing. Tjonge wat is dat link, je moet echt heel goed opletten. Daarbij komt dat alle tweewielers hier in Beijing elektrisch of handmatig worden voortbewogen. Je hoort ze dus niet aankomen, gelukkig worden bel en toeter met verve gebruikt. Op weg naar de markt kwamen we ook door het gebied waar heel veel ambassades staan, de beveiliging was daar streng. Ook liepen we door het Ritan Park, waar mensen met zwaarden in de weer waren als een vorm van beweging. Het was heel leuk om dat te zien.
De markt is gevestigd in een modern gebouw en bestaat uit een vijftal verdiepingen. We zijn eerst eens op ons gemak die vijf verdiepingen gaan verkennen. We waren er al snel achter dat het gros van de verkopers erg opdringerig waren. Na de verkenning hebben we een aantal zaken gekocht, je moest flink afdingen, vaak kreeg je accoord op een vijfde van de prijs.
De verkopers schreeuwden moord en brand, maar als je vertrok stemden ze vaak wel toe. Een "Burberry" shirt voor 5 euro, een paar "Prada" sneakers voor 25 euro. Toch viel het ons niet mee, we hadden gehoopt op een goede kwaliteit merkloze kleding, maar die was er niet. Met een taxi zijn we terug gegaan naar ons hotel, en daarna nog eens naar hetzelfde winkelgebied waar we gisteren waren. Daar waren een paar shopping malls waar we betere zaken hebben gedaan. We gaan dus met nieuwe spullen naar huis. Laat in de middag begon het zachtjes te regenen, wel prettig, want het was nogal warm en stoffig. Na thuiskomst in het hotel hebben we maar weer bij ons vertrouwd adres gegeten, want we moesten op tijd terug zijn omdat de pakken werden afgeleverd. Bij dit restaurant krijgen we europees bestek, wel zo gemakkelijk. Toch zijn we al redelijk bedreven in het eten met stokjes. Gisteravond hebben we daarin nog even flink kunnen oefenen. Ik heb een schaal met pinda's met de stokjes opgepeuzeld, dat ging prima, na heel veel rijstwijn zelfs super. Het lukt nog net niet om een pinda met de stokjes te vangen, maar ik blijf oefenen. Om exact de afgesproken tijd stond de kleermaker voor de deur, met de pakken. Ze passen perfect, we zijn er blij mee. Daarna nog even een Tsingtao gedronken en toen maar gaan slapen.

zondag 22 mei 2016

Naar de Chinese Muur

De wekker liep op tijd af deze morgen want om acht uur worden we opgepikt door onze chauffeur die ons, samen met Rob, naar de Chinese muur zal brengen. Als we ruim op tijd de lobby binnenlopen zien we zijn busje reeds staan, we kunnen gelijk instappen om Rob op te halen. Het is zondagochtend, en dat is aan het verkeer te merken, we rijden zowaar zonder file naar Rob.
Alleen op het Plein van de Hemelse Vrede is het bijzonder druk. Als daar 's morgens de Chinese vlag wordt gehesen zijn er gemiddeld 10.000 toeschouwers, 's avonds bij het strijken het vijf- tot tienvoudige aantal, indrukwekkend. Nadat we Rob hebben opgepikt gaan we de stad uit richting de muur. De rit duurt anderhalf uur, dus lang genoeg om flink wat indrukken op te doen. We rijden langs enorm grote gebouwen, en als we eenmaal buiten de stad zijn zien we ook de gewone Chinese plaatsen. Weer valt het ons op dat alles zo netjes is. Onze chauffeur, die alleen chinees spreekt, zet ons af bij de muur, regelt samen met mij de kaartjes en we gaan in de rij staan voor de shuttlebus die ons naar de voet van de muur gaat brengen. Alles gaat super georganiseerd en rustig. Eenmaal aan de voet van de muur wacht ons een steile klim over vele trappen naar boven. Het is een klim van dik een kwartier, en Vincent ziet het blijkbaar als een goede training, we worden door geen enkele chinees ingehaald. Boven moet ik wel even uitpuffen. Het is er nog lekker rustig en we lopen een flink stuk over de muur. Vincent en Rob steken door hun lengte een flink eind boven de chinezen uit. Meerdere keren worden ze heimelijk op de foto gezet, soms worden ze ook netjes gevraagd. Gisteren door twee hippe Chinese meisjes, die allebei een foto wilden, geen probleem.
We komen uiteraard weer bekenden uit de trein tegen, hoe kan het ook anders. Na een uurtje nemen we het laatste wandelpad weer naar beneden. Daar aangekomen nemen we een heerlijk ijsje en zoeken onze chauffeur weer op. Hij gaat ons nu naar de kunstenaarswijk van Beijing brengen. Het verkeer is nu veel drukker en we belanden meerdere keren in een file. Factory 798 zoals het hier heet doet me denken aan de wijk Compton in Londen. Een schitterende plek om er rond te dwalen en de meest uiteenlopende zaken te zien. We lunchen er, jawel, met stokjes, we zijn er inmiddels bedreven in.
Als de chauffeur ons weer naar het hotel heeft gebracht is het inmiddels laat in de middag. We besluiten naar een groot winkelcentrum in de buurt te gaan en belanden daar in een hele grote overdekte markt. Ongelofelijk, wat druk, en wat een aanbod in spullen en eten. Hier zien we wat de chinezen allemaal naar binnen werken, schorpioenen, hele vogeltjes sprinkhanen etc. etc.
In een grote kledingzaak doe ik nog wat inkopen en vervolgens zoeken we onze vaste restaurant op. Tijdens het eten praten we met een belg die in China woont, hij is na zijn studie over de gehele wereld geweest. Ook Robert en Marijke komen daar met een aantal fransen een kop koffie drinken. We spreken met hen af om samen naar het afscheidsfeestje van de Zweedse band te gaan. We douchen ons en gaan op pad, met alleen wat vage aanwijzingen van de zweden waar ze zitten, een groot meer, met veel mensen. De riksja brengt ons al dichtbij, maar het duurt nog wel even voordat we ze gevonden hebben. Een verkoopster van lichtgevende bunny oren brengt ons uiteindelijk ter plekke. Ook hier ontkomt Vincent niet aan de Chinese dames die met hem op de foto willen. De Zweden blijken er al een tijdje te zitten met de voormalige Kung Fu leraar van een van de bandleden. Ook Sjoerd is er, met een minder verhaal, hij is beroofd van zijn Iphone, nu een ByePhone volgens Robert. In verband hierlmee heeft hij de gehele dag op een politiebureau doorgebracht. Even later komt ook Rob nog en dan is de club compleet. Er wordt een tafel aangeschoven, en schalen met eten neergezet. Wat flessen rijstwijn, 43%, het ziet er uit als spiritus, en zo smaakt het ook complementeren het geheel. Die Kung Fu leraar blijkt een hele toffe gozer, hij werkt nu in de filmindustrie. Het is te merken dat de Zweden er al even zitten. Het formuleren van de gedachten in het engels gaat niet meer helemaal soepel. Tegen half één besluiten we naar huis te gaan. We nemen afscheid van elkaar met de afspraak om weer bij elkaar te komen.
Wij gaan weer met Robert en Marijke terug naar het hotel. We handelen over de prijs van een riskja, maar dat loopt totaal uit de hand. Enkele van die gasten, waaronder een vrouw die onze gewenste prijs honoreerde gaan met elkaar op de vuist. We besluiten het op een lopen te zetten. Even later komt een andere riskja langs en bereiken we daarmee zonder problemen het hotel.

zaterdag 21 mei 2016

Struinen door Beijing

Gisteravond was het nogal laat geworden met nogal wat Tsingtao met onze belgische reisgenoten, vandaar dat de wekker ondanks de redelijke tijd van zes uur als vroeg werd ervaren. Nadat we gedoucht (heerlijke luxe in vergelijking met de trein) en ons aangekleed hadden liepen we naar de ontbijtzaal. Deze zit op de hoogste verdieping van ons hotel vanwaar we een prachtig uitzicht hebben op de verboden stad, het hotel staat er 10 minuten lopen vandaan.
Het ontbijt was even aanpassen, geen Snelle Jelle of stroopwafels te bekennen. Wel echte koffie daarentegen. We hebben ons gered met wat getoast brood, enkele omeletten en wat jam. Gisteren bij aankomst was het 33 graden, vandaag zou het nog iets warmer worden. Om half negen stond Julia in de lobby, onze gids voor vandaag. Ze regelde werkelijk alles. Vincent had een prop in zijn linkeroor, en was daaraan helemaal doof. Na drie apotheken had ze de juiste spullen, daarna werd Rob, ook een reisgenoot de laatste twee weken opgepikt en gingen we op weg naar het plein van de hemelse vrede. Dwars door het verkeer van Bejing, wat op zich een hele belevenis is. Het laat zich het best omschrijven als de totale chaos die iedereen gelaten over zich heen laat gaan. We hebben dingen gezien en meegemaakt die zich niet laten beschrijven. Al het verkeer rijdt door elkaar, riksja's, electrische scooters en maserati's. Het gevolg laat zich raden, het recht van de sterkste geldt hier. Wie hier bij een groen licht voor het zebrapad zonder omkijken oversteekt is geen lang leven meer beschoren. Zonder problemen razen er nog minstens een half dozijn auto's over, zonder blikken of blozen. Pas als de stroom voetgangers te groot wordt stoppen ze. Verder steken ze rustig lopend vierbaanswegen over of stoppen er plotseling. Voeg daar de drukte nog eens bij, Amsterdam A10 in de spits is er een rustig landweggetje bij.
Julia hield bij het plein een heel verhaal, maar geen woord over de gebeurtenissen in 1989. Het was indrukwekkend hoeveel mensen daar waren.
Hierna liepen we naar de verboden stad, niet minder druk. We hebben er heel veel foto's gemaakt, en Julia wist er echt heel veel van. Bescheiden gasten die keizers, in de hemel waren 10.000 kamers, in de verboden stad 9.999,5 .....uit respect jaja. En elk jaar een soort misverkiezing waarbij soms tot wel 300 vrouwen werden uitgekozen tot concubine. Het hele complex staat bol van de symboliek.
Na dit indrukwekkend gebeuren zijn we naar de schouwburg geweest, strak en bol, geheel anders, wat saai.
Vandaar vertrokken we voor een lunch. Voor het eerst deze reis moesten we er aan geloven, eten met stokjes. We kozen allemaal een ander menu uit, zodat we veel konden proeven. Het was allemaal heerlijk, ook onze chauffeur at mee. Na het eten gingen we naar een zijdefabriek in de stad, wel interresant, maar meer een verkoopdemonstratie, niet aan ons besteed. Daarna gingen we naar het Tiatan, Temple of Heaven Park. Ook heel indrukwekkend, weer viel ons het grote aantal mensen op die er waren. Ik heb nog wat mooie foto's van bijzondere Chinese mensen gemaakt. Als laatste hebben we een theeceremonie meegemaakt, heerlijke thee, maar helaas draaide het weer uit op een verkooppraatje waar we niet op in gingen.
Op de terugweg heeft Julia op de kaart nog wat leuke winkelstraten aangekruist, en een kleermaker voor ons geregeld die ons vanavond om half negen een maatpak gaat aanmeten, tenminste als we er met de prijs uitkomen. We zijn tegen vijf uur terug in het hotel, even opfrissen en tegen half zeven gaan we weer eten in het restaurantje van gisteren. We willen er geen gewoonte van maken, maar we moeten de afspraak met de kleermaker wel halen. Het eten gast sneller dan verwacht, en we besluiten nog even door de hutong te wandelen achter het hotel. Wat een belevenis, iedereen leeft er op straat, overal etende, kaartende en drinkende mensen aan lange tafels op de straat. Het zijn hele nauwe straatjes, een BMW X3 past er net tussen door zien we. We zijn mooi op tijd terug, even later meldt kleermaker Henry Gu zich en onze onderhandelingen beginnen. Kwaliteit van de stof, kleur, voering, alles komt aan de orde, en dan de prijs. Na een stief kwartiertje worden we het eens, en Henry neemt onze maten op. We gaan maandag doorpassen zodat dinsdag nog aanpassingen kunnen worden gedaan. De pakken krijgen we dan uiterlijk dinsdag. Net als we Henry uitgeleide doen komen Robert en Marijke binnenvallen, volkomen verreist, ze komen van de Muur. Er ligt nog een uitnodiging om met de zweedse band (vanbot sweden) een afscheidsborrel te drinken. We weten het nog niet, of we gaan bedoel ik, wel hoe dat borreltje gaat aflopen....😜 Momenteel plaatsen we geen foto's, China blokkeert Google, en dit blog gebruikt alles van Google. Ik heb een mogelijkheid gevonden de blokkade te omzeilen, maar voor foto's werkt het helaas niet. De foto's plaats ik dus later....het zij zo.

Aankomst in Bejing.

Ik word al vroeg gewekt doordat de conducteur onze beide coupégenoten om half zes wekt, zij moeten om zes uur op een andere trein overstappen. We hebben nu een hele coupé voor ons alleen, ik denk dat dat tot Bejing zo blijft. Het landschap is totaal veranderd, we hebben bijna twee weken alleen woeste natuur gezien, met alleen in het begin wat in cultuur gebracht land, met als hoogtepunt gisteren de Gobi woestijn. Hier in China is alles in cultuur gebracht, supernetjes.
De voorzieningen in deze trein zijn prima, er is een goede dubbele wastafel aanwezig. We ontbijten weer eens met Snelle Jelle, stroopwafels en cappuchino. De laatste keer, de rest van de dagen brengen we door vanuit een hotel in Bejing. Tot mijn verrassing heb ik een uitstekende internetverbinding via mijn telefoon, wel beperkt tot 30 MB per dag, maar daar is mee te leven. Ik kan ook nog steeds op facebook, dat is dus (nog) niet geblokt. Het valt me op hoe goed onderhouden hier alles is, de stations, de infrastructuur, alles ziet er tiptop uit. Ik besluit de iPhone nog maar eens voor een timelapse voor het raam te zetten, het is toch de laatste mogelijkheid in de trein. Helaas passeren we nogal veel tunnels, zo wordt die timelapse wel erg eentonig. We stoppen nog kort in Zhangjiakou, wat opgelopen vertraging wordt door het inkorten van de stop weer opgeheven. Het is de laatste stop voor Bejing. Na Zhangjiakou zet ik de timelapse weer een half uurtje aan. Inmiddels zijn Rob en Sjoerd aangeschoven, die zijn uitgeslapen na de heftige nacht in Ulaanbaatar. Het enige dat Sjoerd nog weet is dat hij door twee mongoolse dames bij zijn hostel is afgezet. Samen met Vincent gaan ze nog even de trein door om afscheid te nemen van alle medereizigers die we vanaf Moskou regelmatig zijn tegengekomen zoals de Zweedse band met filmploeg en de Belgische neef en nicht Robert en Marijke. Het landschap wordt heel bergachtig met leuke doorkijkjes over een rivier. Met nog een uur te gaan naderen we de voorsteden van Bejing, enorme wolkenkrabbers, en pittoreske oude lage woonwijkjes wisselen elkaar af. Ovepral wegen en spoorlijnen, en op heel veel plaatsen worden er nog nieuwe gebouwd. Als de vriendelijke conducteur meldt dat de toiletten over tien minuten dicht gaan weten we dat we Beijing naderen. Dan is het zover, de trein mindert vaart, we zien een enorm station. We stappen uit, maar kunnen nergens onze pick-up ontwaren. Er is enig overleg in de groep, bliven staan, of naar de uitgang. Omdat bij de vorige keren elke keer de pick-up bij d trein was blijven we eerst staan. Er komt echter niemand, we besluiten met z'n allen naar de uitgang te gaan. Boekingen worden gecontroleerd, het stel uit Leeuwarden blijkt hetzelfde hotel te hebben, we blijven dus in elkaars buurt. Buiten staan inderdaad een aantal pick-ups, niet die van ons helaas. Juist op het moment dat ik een sms verstuur waar of d pick-up blijft verschijnt er iemand. Al snel zitten we met ons vieren in een busje, en na wat fileleed komen we bij ons hotel aan. Daar is het snel geregeld en willen we naar onze kamer gaan als plotseling onze Belgische bekenden verschijnen. Ze blijken in de kamer naast ons te zitten. Nadat we ons hebben geinstalleerd maken we aanstalten de stad in te gaan. We maken veiligheidshalve een foto van het hotel, en van het straatnamenbord. Onze beheersing van het chinees is niet van dien aard om dat mondeling aan een taxi door te geven in het geval we die nodig hebben.
We besluiten te beginnen met een wandeling naar de verboden stad, de plek waar we morgen met een gids heen gaan. Van daar belanden we in het Jingshan Park een schitterend park waar we de keizerlijke theeceremonie meemaken, tegen een keizerlijke prijs....auw. Een ervaring rijker keren we terug naar het hotel, voor een douche en zoeken we een restaurant om wat te eten. Dat moet iets anders dan normaal, alles wat google heet is hier geblokkeerd. Het lukt, en na de douche gaan we op pad. Echter, net op weg, zien we een ander leuk restaurant, het Alley Caffee, we besluiten daar iets te eten. Een hele goede keuze, voor 60 Yen een heerlijke Chinese maaltijd met bier erbij. Net als we willen afrekenen lopen Robert en Marijke, de belgen, voorbij. Bingo, we nemen er nog een, en een, en een....... om negen uur is het nog ruim boven de twintig graden, dus nog een...welja. Tegen tienen keren we terug in ons restaurant, het was een prima dag.